نهال آلوچه سردرودی

درخت گوجه سبز سردرود، که از ارقام نهال آلو سبز است، دارای تفاوت‌هایی با آلو می‌باشد. گوجه سبز معمولاً در حالت نرسیده مصرف می‌شود، در حالی که آلو باید کاملاً رسیده باشد تا قابل استفاده گردد. تفاوت‌های دیگری نیز میان این دو میوه وجود دارد، از جمله طعم ترش گوجه سبز در مقابل طعم شیرین آلو، تفاوت‌های رنگی و تفاوت در اندازه و شکل.

تاریخچه: نهال گوجه سبز سردرود دارای قدمتی حدود ۲۰۰۰ سال است و اسناد نشان می‌دهند که چینی‌ها اولین کشاورزانی بودند که این نهال را کاشته و محصول آن را برداشته‌اند. این درخت تا حد متوسطی به خشکی مقاوم است و میوه‌های آن معمولاً در اوایل خرداد ماه برداشت و به سردخانه منتقل می‌شوند.

ویژگی‌ها: نهال گوجه سبز سردرود با قامت کوتاه خود، کاشت و مراقبت را برای باغداران آسان می‌کند. این نهال در آب و هوای معتدل به خوبی رشد می‌کند و میوه‌هایی با طیف رنگی متنوع از سبز تا قرمز و ارغوانی تولید می‌کند.

هرس: هرس نهال گوجه سبز سردرود، که در دو نوبت متفاوت در سال انجام می‌شود، برای سلامت و باردهی نهال ضروری است. هرس تابستانی برای فرم‌دهی و هرس زمستانی برای باردهی انجام می‌گیرد.

منشأ: بر اساس اسناد تاریخی، کاشت و برداشت این نهال به چین و آسیای شرقی بازمی‌گردد، اما احتمال دارد که در گذشته، نهال گوجه سبز از ایران و سوریه به یونان نیز منتقل شده باشد.

فاصله کاشت: رعایت فاصله کاشت مناسب، که برای نهال گوجه سبز سردرود ۴*۴ متر است، به افزایش عملکرد و باردهی کمک می‌کند و از تداخل ریشه‌ها جلوگیری می‌نماید.

شکل میوه: میوه گوجه سبز سردرودی با طعم ترش و ملس خود، ظاهری گرد و کروی دارد و در رنگ‌های متنوعی یافت می‌شود.

ارتفاع درخت: حداکثر ارتفاع نهال گوجه سبز سردرود بین ۳ تا ۵ متر است.

نیاز سرمایی: نهال گوجه سبز به سرمای زیر ۷ درجه سانتی‌گراد برای گلدهی و میوه‌دهی نیاز دارد و می‌تواند تا دمای منفی ۳۰ درجه سانتی‌گراد را تحمل کند.

عمر اقتصادی و وزن میوه: نهال گوجه سبز سردرود دارای عمر اقتصادی ۴۰ تا ۵۰ سال است و وزن میوه‌ها بسته به شرایط کاشت و تغذیه متفاوت است.